واکاوی شاخص های حکمروایی خوب شهری (مطالعۀ موردی: شهر کهنوج)

نوع مقاله : مقالۀ پژوهشی (کاربردی - توسعه ای)

نویسندگان

1 گروه جغرافیا، واحدنجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

2 دانشیار مرکز تحقیقات گردشگری، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

3 استادیار گروه جغرافیا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

4 دانشیار گروه جغرافیا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

10.22103/JUSG.2020.2015

چکیده

­‌تبیین موضوع: نظریه حکمروایی خوب شهری نظریه جدیدی است که پیاده شدن آن زمینه توسعه پایدار را در جامعه محقق می­سازد. هدف این پژوهش، واکاوی شاخص­های حکمروایی خوب شهری شهر کهنوج و تلاش برای شناخت تفاوت­ها و تشابه­ها در نوع نگاه و ادراک ذی­نفعان اصلی در موضوع حکمروایی خوب (یعنی شهروندان و مدیران و کارشناسان) از شاخص­های حکمروایی در شهر کهنوج می­باشد.
روش: روش پژوهش از نظر  ماهیت کمی و از لحاظ هدف توصیفی تحلیلی می­باشد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته بر مبنای شاخص­های حکمروایی شهر کهنوج می­باشد. روایی سوالات پرسشنامه بصورت روایی صوری توسط متخصصان و پایایی سوالات بر اساس ضریب آلفای کرونباخ 0.935 محاسبه شده که نمایانگر ضریب اعتماد بالای آن است. جامعه آماری شامل شهروندان بالای 20 سال شهر کهنوج است که از 380 نفر از افراد جامعه آماری و 30 نفر از مدیران و کارشناسان شهر کهنوج به صورت تصادفی ساده نمونه­برداری گردید.
یافته‎ها: یافته­های تحقیق گویای آن است که امتیاز کلی شاخص حکمروایی از نظر شهروندان  با میانگین (2.73) و از نظر کارشناسان برابر با میانگین  (2.86) زیر متوسط می­باشد، که گویای وضعیت پایین حکمروایی شهری از نظر هر دو گروه می­باشد.همچنین بررسی­ها نشان دادند که از مجموع هفت شاخص اصلی حکمروایی شهری مورد بررسی در این پژوهش در 70 درصد آنها، میانگین امتیازهای شهروندان پایین­تر از کارشناسان می­باشد وتنها در دو شاخص مشارکت و کارایی وضعیت برعکس است.یافته­ها نشان می­دهد که بیشترین اختلاف نظر میان شهروندان با مدیران و کارشناسان در شاخص­های شفافیت ، اجماع­گرایی و مسئولیت و پاسخگویی و بیشترین وجه اشتراک میان آنها در شاخص­های قانونمداری واثربخشی و کارایی می­باشد.
نتایج: بنابراین اصلاحات در ساختارهای اداری و اجرایی و سیاسی، کارآمد و به­روز کردن قوانین و به ویژه افزایش شناخت و آگاهی شهروندان نسبت به قوانین را باید از آن جمله دانست که نتیجه نهایی این پیشنهادها می­تواند به افزایش اعتماد مردم نسبت به قانون و چند و چون اجرای آن در نهادها و سازمان­های مدیریت شهری منجر گردد.
ن

کلیدواژه‌ها

موضوعات


Amis, P., Kumar, S. (2000). The global campaign for good urban governance. Environment and Urbanization, Vol. 12. No. 1, pp. 197-202.
Andrews, M. (2010). Good government means different things in different countries. Governance. Nol.23, No. 1, pp. 7-35.
Certomà, C., Notteboom, B. (2017). Informal planning in a transactive governmentality. Re-reading planning practices through Ghent’s community gardens. Planning Theory, Vol. 16, No. 1, pp. 51-73.
Damian Ilodigwe1 (2017). Communication and Diplomacy as an Instrument of Good Governance and Sustainable Economic Development, Journal of Power, Politics & Governance, Vol. 5, No. 1, pp. 1-28.
Golusin (2011). The Review of The Achieved Degree of Sustainable Development in South EastreanEroup-The use of Linear Regression Method Renewable and Sustainable Energy Review15 ,pp.766-772.
Habitat, U. N. (2002). The Global Campaign on Urban Governance–Concept Paper. UN HABITAT, Nairobi.
Habitat, U. N. (2006). State of the World’s Cities 2006/7. New York: United Nations.
Hall, p. (2001). Global City- Regions in the Twenty- First Century, in Scott, A. (ed),Global City- Regions: Trends, Theory, Policy, Oxford university press.
Joel Bothello, Afshin Mehrpouya (2018). Between regulatory field structuring and organizational roles: Intermediation in the field of sustainable urban
development, Regulation & Governance
.
Jürgen Wiemann, The New Middle Classes: Advocates for Good Governance, Inclusive
Growth and Sustainable Development?, World Economy and Development Financing Department, German Development Institute, Bonn, Germany
.
Kadago, Joseph, Sandholz Simone, Hamhaber Johannes (2010). Good urban governance, actors relations and paradigms: Lessons from Nairobi, Kenya, and Recife, Brazil, 46th ISOCARP Congress.
Kozová, M., Dobšinská, Z., Pauditšová, E., Tomčíková, I., &Rakytová, I. (2016). Network and participatory governance in urban forestry: An assessment of examples from selected Slovakian cities. Forest Policy and Economics.
Mahlkow, N., Lakes, T., Donner, J., Köppel, J., &Schreurs, M. (2016). Developing storylines for urban climate governance by using Constellation Analysis—insights from a case study in Berlin, Germany. Urban Climate, No.17, pp. 266-283.
Marc, Wolfram (2017). Grassroots niches in urban contexts: exploring governance
innovations for sustainable development in Seoul, Procedia Engineering.
No. 198, pp. 622 – 641.
Mukomo, S. (1996). On sustainable urban development in sub-Sahran Africa.Cities ,Vol.13, No.40, pp.265-271.
Neto, S. (2016). Water governance in an urban age. Utilities Policy, No.43, pp.32-41.
RathinBiswasa, Arnab Janaa, Kavi Aryab, KrithiRamamrithamb, A good-governance framework for urban management. a Centre for Urban Science and Engineering, Indian Institute of Technology Bombay, Mumbai 400076, India
b Department of Computer Science Engineering, Indian Institute of Technology Bombay, Mumbai 400076, India.
Sheng, Y. K. (2010). Good urban governance in Southeast Asia. Environment and Urbanization Asia, Vol. 1, No. 2, pp.131-147.
Shohelrezaamina, umma tamimab (2016). patial pattern of SuStainable urban Development indicator for the montreal urban community,Urban Transitions Conference, Shanghai, September 2016.
Willis,M.(2006). Sustainability: The I Ssue of our Age, And a Concern for Local Goverenment, Poblic Management, No88, pp. 8-12.