ارزیابی و تحلیل مدیریّت شهری با تاکید بر شاخص‌های حکمروایی مطلوب شهری (مطالعه موردی: شهر خرم آباد)

نوع مقاله : مقالۀ پژوهشی (کاربردی - توسعه ای)

نویسندگان

1 دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری گروه جغرافیای دانشگاه یزد

2 دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه یزد

3 دانشجوی دکترا جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد

چکیده

چالش های موجود دنیای به شدت شهری شدۀ امروز لزوم بازنگری مدیریت شهری را ضروری ساخته و مدیریت شهری نوین به دنبال طرح هایی در انطباق با ویژگی های بومی و محلی می باشد. از مؤثرترین شیوه های برخورد با مسائل شهری، ظرفیت سازی نهادها، مدیریت کارآمدتر و انتخاب الگوی بهینه برای مدیریت این مسائل می‌باشد. یکی از الگوهای مطرح شده در مدیریت شهری، حکمروایی مطلوب شهری می باشد که به عنوان مدیریت شفاف و پاسخ گو با هدف نیل به توسعۀ اقتصادی،اجتماعی عادلانه و پایدار تعریف شده است. هدف این تحقیق بررسی و ارزیابی از جایگاه نظام حکمروایی مطلوب شهری در ساختار مدیریتی شهرخرم آباد می‌باشد. شیوۀ جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه بوده وتجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss ومدل swot صورت گرفته است. حجم نمونۀ تحقیق با استفاده از فرمول کوکران ۳۸۴ نفر از شهروندان و ۳۴ نفر از کارشناسان و متخصصان مدیریت شهری انتخاب شده است. نتایج بدست آمده از مدل سوات نشان می‌دهد که موقعیت شهر خرم آباد از میان چهار حالت تهاجمی، محافظه کارانه، تدافعی و رقابتی در بدترین وضعیت ممکن یعنی موقعیت تدافعی قرار دارد. نتایج بدست آمده از آزمون T نشان می‌دهد که نظر شهروندان در مورد شاخص‌های حکمروایی مطلوب مثبت نمی‌باشد و فاصلۀ اطمینان تفاوت میانگین نیز منفی می باشد که نشان می‌دهد شاخص‌های اندازه گیری شده میانگینی پایین تر از مقدار آزمون که در اینجا عدد۳ می‌باشد، دارند. همچنین از دیدگاه کارشناسان غیر از دو شاخص پاسخگویی و قانون مداری بقیۀ شاخص‌ها نامطلوب ارزیابی شد.

کلیدواژه‌ها


  1. آخوندی، عباس. برک پور، ناصر. اسدی، ایرج. (1387).  آسیب شناسی مدل ادارۀ امور شهر در ایران. فصلنامه پژوهش های جغرافیایی، شماره 63، صفحات 156-135.
  2. اسدی، روح الله. (1388). تحلیل جایگاه حکمروایی خوب شهری در شهر مشهد با مدل SWOT . پایان­نامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی، مشهد.
  3. اطهاری، کمال. (1386). حکمروایی شهری و مبانی نظری و ضرورت شکل گیری آن در ایران. جستارهای شهرسازی، شمارۀ 19و20.
  4. اسماعیل­زاده، حسن. صرافی، مظفر. (1385). جایگاه حکمروایی خوب برنامه­ریزی شهری طرح متروی تهران. فصلنامۀ مدرس علوم انسانی.
  5. برک­پور، ناصر. (1386). حکمروایی خوب شهری و نظام ادارۀ شهرها در ایران. مجموعه مقالات کنفرانس برنامه ریزی و مدیریت شهری. صفحات 517-491.
  6. پاپلی یزدی، محمدحسین. رجبی­سناجردی، حسین. (1382). نظریه­های شهرسازی و پیرامون شهر. انتشارات سمت، تهران.
  7. میدری، احمد. خیرخواهان، جعفر. (1383). حکمروایی خوب بنیاد توسعه. چاپ اول، انتشارات دفتر بررسی­های اقتصادی مرکز پژوهش­های مجلس شورای اسلامی، تهران.
  8. غنی­نژاد، موسی. (1387). جامعۀ مدنی، آزادی، اقتصاد، سیاست. چاپ دوم. نشر طرح نو، تهران.
  9. ممتاز، فرهاد. (1382). جامعه شناسی شهری. شرکت انتشار، تهران.
  10. کاظمیان، غلامرضا. (1383). تبیین رابطۀ ساختار حاکمیت و قدرت شهری با سازمان یابی فضایی. پایان نامۀ دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس.

11. Ahmed, I., (1999). Governance and the international development community: making sense of the Bangladesh experience. Contemporary south Asia. Vol.3, No.3, pp: 295-309

12. Batterbury, s.,p.j.and Fernando, j., (2006). Rescaling governance and the impacts of political and environmental decentralization anin  troduction. World Development, vol. 34, No.11, pp:1851-1863

13. Bulkery, H., (2005). Reconfiguring environmental governance: towards a politics of scales and networks. Political geography, No.24, pp:875- 902

14. Buizer, M., Herzel, A., (2010). Combining deliberative governance theory and discource analysis to understand the deliberative incompleteness of centrally formulated plans. Forest policy and economic,No.xxx,pp: 1-9.

15. -Bhuiyan, S., (2010). A crisis in governance: urban solid waste management in Bangladesh. Habitat international, No.34, pp:125- 133.

16. Hamedinger, A., (2004). The changing organization of spatial planning in Vienna.Vienna University of Technology.

17. Hyden, G., Court, J., and Mease, K., (2004). Making sense of governance: empirical evidence from sixteen developing countries. Boulder: Lynne Rienner.

18. Hall, J., (2005). Governance. Published in Encyclopedia of city. Edited by Roger W. Caves, Routledge, London and New York.

19. Johnston,w.,Ronald,minis., (1993). Tward democratic decentralization: Approaches to promoting good governance. Research Triangle Institute.

20. Mercer, C., (2003). Performing partnership: civil society and the illusions of good governance in Tanzania. Political geography, No.22,pp: 741- 763

21. Mercer, M., (2003). Performing partnership:civil socity and the illusions of good governance in tanzani. Political Geography, NO.22, pp:741-763

22. Marrising, E., Bolt, G., Kempen, R., (2006). Urban governance and socialcohesion: effects of urban restructuring policies in two Dutch cities. Cities, Vol.23, No.4, pp: 279-290

23. McCarney, P., (1995). towards and Understanding of Governance. The emergency of idea and its implications for urban research in developing countries. University of Toronto.

24. Putham, R., (1993). Making democracy work. Princeton, Newjersey, Princeton University Press.

25. Perkins, H., (2009). Out from the (green) shadow? Neoliberal hegemony through the market logic of shared urban environmental governance. Political geography, No.28, pp:395- 405.

26.  Putnam, R.,(1993). Making democracy work. Princeton, Newjersey, Princeton University Press.

27.  Pierre, J., (1999). Models of urban governance: the tnetstit- utional Dimennsion of  urban politics. Urban A fairs Reviw, Vo.l4, Issue3.

28.  Roberts, M., Wright, S., O’Neil, PH., (2007). Good governance in the Pacific? Ambivalence and Possibility. Geoforum, No.38, pp: 967- 984.

29.  Rakodi, P., (2003). Politics and performance: the implications of emerging governance arrangements for urban management approaches and information systems. Habitat international, No.27, pp:523-547

30.  Sadashiva, M., (2008). Effects of civil society on urban planning and governance in Meysore, India. Doctoral thesis, Technical University of Dortmund.

31.  UN Habitat., (2009). Urban Governance index (UGI) a tool to measure progress in achieving good urban governance.

32.  www.un.habitat.org